سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش

چون آینه خوکرده به حیرانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغانی

من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک‌چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمری‌ست پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکرخند لبش جان نسپردم

شرمنده‌ی جانان ز گران‌جانی خویشم

بشکسته‌تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده‌تر از خویشم و زندانی خویشم

هرچند امین، بسته‌ی دنیا نی‌ام اما

دل‌بسته‌ی یاران خراسانی خویشم